wielmożny (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) daw. przydomek stosowany do grzecznościowego tytułowania osób wysoko postawionych
(1.2) współcz. przymiotnik dodawany w zwrotach grzecznościowych[1]
(1.3) przest. odznaczający się potęgą

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) przest. (współcz. iron.) osoba z wyższych sfer
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Czerwonego woła ratowaliśmy, proszę wielmożnego pana[3].
(1.3) Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nami, z czegośmy się bardzo uradowali[4].
(2.1) Karczmarz podjął wielmożnych wyszukanymi potrawami i przednimi trunkami.
składnia:
kolokacje:
(1.1) wielmożny panjaśnie wielmożny
(1.2) wielmożny pan • wielmożni państwo
synonimy:
(1.2) szanowny
(1.3) przemożny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wielmoża m, wielmożność ż
forma żeńska wielmożna ż
czas. wielmożnić ndk., wielmożnić się ndk., wielmożnieć ndk., zwielmożnieć dk.
przysł. wielmożnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. wiele + możny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wielmożny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2.   Hasło „wielmożny” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. Klemens Junosza, Gospodarski ranek (wyd. 1896)
  4. Psalm CXXVI. (Księga Psalmów, Biblia gdańska, wyd. 1632)