dowódca odznacza (1.2) żołnierza
wymowa:
IPA[ɔdˈznaʧ̑aʨ̑], AS[odznačać], zjawiska fonetyczne: nie dwuz.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. odznaczyć)

(1.1) wyodrębniać coś
(1.2) nadawać odznaczenie
(1.3) pot. usuwać, cofać zaznaczenie[1]

czasownik zwrotny niedokonany odznaczać się (dk. odznaczyć się)

(2.1) zasłynąć czymś
(2.2) zostawiać na czymś ślad
(2.3) odznaczać (1.1-2) samego siebie
(2.4) odznaczać (1.1-2) siebie nawzajem

czasownik zwrotny niedokonany odznaczać się (dk. brak)

(3.1) wyróżniać się czymś
(3.2) być wyraźnie widocznym
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1-4, 3.1-2) koniugacja I
przykłady:
(1.2) Premier odznaczał wielu ludzi.
(2.3) To skandal! Prezydent sam się odznacza medalami!
(2.4) Afrykańscy przywódcy lubią odznaczać się orderami.
(3.1) Na twarzy tej kobiety wyraźnie odznaczają się jej duże oczy.
składnia:
(1.1-3) odznaczać + B.
(2.1) odznaczać się + N.
(3.1) odznaczać się + N.
kolokacje:
(3.1) odznaczać się urodą / siłą
synonimy:
(1.1) zaznaczać, wyodrębniać
(1.3) pot. odhaczać, odfajkowywać
(2.1) zasłynąć
(3.1) wyróżniać się
(3.2) wyróżniać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. odznaka ż, odznaczenie n, odznaczanie n
czas. znaczyć ndk.
przym. odznaczeniowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Porada „odznaczyć” w: Poradnia językowa PWN.