potęga (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pɔˈtɛ̃ŋɡa], AS[potŋga], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przeważająca siła i skuteczność
(1.2) coś potężnego
(1.3) mat. wynik potęgowania; zob. też potęga w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Ich potęga militarna zmiażdżyła opór przeciwnika.
(1.2) W tym kamiennym grobowcu drzemią złowrogie siły zdolne obalać potęgi tego świata.
(1.3) Drugą potęgę nazywamy kwadratem, a trzecią sześcianem.
składnia:
kolokacje:
(1.3) podnieść do potęgi • podstawa potęgi • wykładnik potęgi
synonimy:
antonimy:
(1.3) pierwiastek
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. potęgować
rzecz. potęgowanie
przym. potężny
związki frazeologiczne:
na potęgędo potęgi
etymologia:
prasł. *potǫgapociąganie < prasł. *potęgtipociągnąć[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „potęga” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.