ruina

ruina (język polski)

ruina (1.4)

wymowa:

IPA: [ruˈ^jĩna], AS: [ru^i ̯ĩna], zjawiska fonetyczne: nazal.• epenteza i ̯ 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) stan, w którym coś jest upadłe, zniszczone

(1.2) człowiek zdemoralizowany; człowiek wyniszczony psychicznie i/lub fizycznie

(1.3) krach finansowy lub majątkowy

(1.4) obiekt zniszczony

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ruina	ruiny
dopełniacz	ruiny	ruin
celownik	ruinie	ruinom
biernik	ruinę	ruiny
narzędnik	ruiną	ruinami
miejscownik	ruinie	ruinach
wołacz	ruino	ruiny

przykłady:

(1.1) Tylko patrzeć, jak nowy dyrektor doprowadzi ten zakład do ruiny.

składnia:

(1.1) ruina + D. • ruina + przym.

kolokacje:

(1.1) doprowadzić do ruiny • leżeć w ruinie • ruina gospodarcza / zdrowotna

synonimy:

(1.1) upadek, zguba

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rujnowanie n, zrujnowanie n

czas. rujnować ndk., zrujnować dk.

przym. zrujnowany

ims. zrujnowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) niem. Ruin

uwagi:

por. ruiny

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) disrepair; (1.2) ruin of man; (1.3) financial ruin; (1.4) ruin
• duński: (1.1) ruin w
• hiszpański: (1.1) ruina ż
• jidysz: (1.1) חורבן m (churbn)
• niemiecki: (1.1) Ruin m, Verfall m; (1.4) Ruine ż
• norweski (bokmål): (1.1) ruin m
• norweski (nynorsk): (1.1) ruin m
• rosyjski: (1.1) руи́на ż; (1.2) разва́лина ż; (1.4) разва́лина ż, руи́на ż
• włoski: (1.1) rovina ż, sfacelo m, crollo m, tracollo m, sfascio m

źródła: