kierowca (język polski) edytuj

 
kierowca (1.1)
wymowa:
IPA[cɛˈrɔfʦ̑a], AS[ḱerofca], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba kierująca pojazdem (mężczyzna lub kobieta)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Nietrzeźwy kierowca powiedział policjantowi, że piwo to nie alkohol.
(1.1) To brawura kierowcy zabiła tyle osób.
(1.1) Kto jest kierowcą tamtego samochodu?
(1.1) Kierowco, uważaj na drodze![1]
(1.1) Kierowcy denerwowali się stojąc w korku.
(1.1) Święty Krzysztof jest patronem kierowców, przewoźników i podróżników.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kierujący, kierująca, szofer
antonimy:
(1.1) pasażer
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kierowanie n, kierunek m, kierownik m, kierowniczka ż, kierownikowa ż, kierujący m, kierująca ż, kierownica ż, kierownictwo n, skierowanie n
czas. kierować, nakierowywać ndk., nakierować dk., wykierowywać ndk., wykierować dk., przekierowywać ndk., przekierować dk., skierować dk.
przym. kierowniczy, kierunkowy
przysł. kierowniczo, kierunkowo
związki frazeologiczne:
niedzielny kierowca
etymologia:
(1.1) pol. kierować[2]; Słowo wybrane w wyniku konkursu gazety "Lotnik i automobilista", rozstrzygniętego 25 listopada 1912. Konkurs miał na celu zastąpienie słów automobil/samochód/samojazd, szofer oraz garaż lepszymi odpowiednikami. Nie znaleziono lepszego słowa dla automobilu, zaproponowano zastąpienie szofera kierowcą, a garaż zajezdnią. Słowo "kierowca" wymyślili panowie Jan Stanisław Nakielski i Romuald Pianko[3].
uwagi:
(1.1) por. maszynista • motorniczy • woźnica; nie mylić z: kierownica
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zatrzymaj się i żyj! Kierowco, uważaj na drodze! (język polski). wroclaw.naszemiasto.pl. [dostęp 1 grudnia 2012].
  2. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 21.
  3. Konkurs dla automobilistów na słowa „automobil”, „garaż” i  „szofer”