czarownica (1.1)
wymowa:
IPA[ˌt͡ʃarɔvʲˈɲit͡sa], ASarovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) w wierzeniach ludowych: kobieta umiejąca czarować, rzucać czary, zaklęcia
(1.2) pot. przen. kobieta stara, brzydka, złośliwa
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Rzuciwszy urok czarownica rechocząc odleciała na miotle.
(1.1) Najkrótsza noc w roku to tradycyjne święto czarownic[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) czarownica na miotle
synonimy:
(1.1) wiedźma, Baba-Jaga, baba-jaga, jędza; reg. śl. heksa
(1.2) brzydula
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czarownictwo n, czarowstwo n, czarowniczość ż, czar mrz, czary lm nmos, czarodziejka ż
forma męska czarownik mos
czas. czarować ndk., oczarować dk., zaczarować dk.
przym. czarowniczy
przysł. czarowniczo
związki frazeologiczne:
sabat czarownicpolowanie na czarownice
etymologia:
pol. czarownik + -a; prasł. *čarovьnica
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: czarownik
źródła:
  1. Przekrój, nr 2922, Kraków, 2001 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) czarownica
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zadôwajka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czarë lm, czarownik m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: