pogodny (język polski) edytuj

 
pogodna (1.1) aura
 
pogodna (1.2) twarz
wymowa:
IPA[pɔˈɡɔdnɨ], AS[pogodny] ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) odznaczający się ładną pogodą, brakiem opadów
(1.2) książk. pełen spokoju, wesoły, odznaczający się pogodą ducha
(1.3) książk. wyrażający takie cechy; wesoły, sympatyczny
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Dlaczego w taki pogodny dzień siedzisz w domu? Wyszedłbyś na dwór.
(1.2) Damian jest bardzo pogodnym człowiekiem.
(1.3) Miło widzieć u ciebie wreszcie pogodną twarz.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pogodny dzień / wieczór • pogodne lato • pogodna jesień / wiosna / jesień • pogodne niebo
(1.2) pogodny człowiek
(1.3) pogodna twarz • pogodne usposobienie • pogodny nastrój/uśmiech
synonimy:
(1.2-3) wesoły, radosny, promienny, słoneczny, beztroski
antonimy:
(1.1) niepogodny
(1.2) pochmurny, chmurny
(1.3) pochmurny, chmurny
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) bezchmurny, bezdeszczowy, bezwietrzny, słoneczny[1]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pogoda ż, pogodność ż, pogodynka ż
czas. pogodnieć ndk., rozpogodzić się dk., rozpogadzać się ndk.
przym. pogodowy
przysł. pogodnie
związki frazeologiczne:
gdy Makary pogodny, cały styczeń chłodnyz pogodnym czołem
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.