cytryna (język polski) edytuj

 
cytryny (1.1)
 
cytryna (1.2)
 
cytryna (1.3)
 
cytryna (1.4)
wymowa:
?/i, IPA[ʦ̑ɨˈtrɨ̃na], AS[cytrna], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) spoż. kulin. cuk. kwaśny owoc o żółtej skórce
(1.2) bot. roślina z rodzaju Citrus[1], drzewo rodzące kwaśne owoce; zob. też cytryna zwyczajna w Wikipedii
(1.3) środ. mot. citroën
(1.4) uczn. dziewczyna[2]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Moja babcia pija wyłącznie herbatę z cytryną.
(1.2) W oranżerii natknęliśmy się na rozłożyste cytryny, rosnące w ozdobnych donicach.
(1.3) Jacek jeździ starą cytryną do pracy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) kroić / wyciskać / obierać cytrynę • zbierać cytryny • kilogram cytryn • sok z cytryny
(1.2) szczepić / sadzić / wysiewać cytryny • kwiat cytryny
(1.3) jeździć cytryną
synonimy:
(1.1) st.pol. limonija
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) owoc cytrusowy, owoc, jagoda
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cytrynówka ż, cytrynek m, cytrynian m, cytryn m
zdrobn. cytrynka ż
przym. cytrynowy
związki frazeologiczne:
wyciskać jak cytrynę
etymologia:
(1.1-2) łac. citrus < gr. κέδρος; do polszczyzny trafiło z wł.[3]
(1.3) podobieństwo fonetyczne słów cytryna i citroën
(1.4) rym do pol. dziewczyna[2]
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski - Owoce
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „Citrus” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  2. 2,0 2,1 Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 226.
  3. Halina Rybicka, Losy wyrazów w języku polskim, PWN, Warszawa 1976, s. 21.