badyle (1.1)
 
badyl (1.7)
wymowa:
IPA[ˈbadɨl], AS[badyl]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) łodyga rośliny, uschła i pozbawiona liści, sterczący patyk
(1.2) gw. (Lwów) chwast
(1.3) łow. noga łosia lub jelenia[1]
(1.4) uczn. przen. wysoka osoba[2]
(1.5) uczn. przen. lm badyle – długie ręce[3]
(1.6) gw. (Kraków) lm badyle – sucha nać ziemniaków[4]
(1.7) daw. bot. poziewnik, Galeopsis L.[5][6]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) To badyle zeszłorocznych pomidorów.
(1.2) Co ty, uprawiasz tu badyle?
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. badylarz m, badylarka ż, badylarstwo n
zdrobn. badylek m
przym. badylowy, badylowaty, badylkowaty, badylasty, badylarski
związki frazeologiczne:
dylu-dylu na badylunogi jak badyle
etymologia:
(1.1) prasł. *badyľьkłująca bezlistna łodyga (pierwotnie: to, co kłuje), utworzone od prasł. *badatikłuć, nakłuwać, wbijać (por. pol. badać)[7]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: chwast
(1.7) zobacz listę tłumaczeń w haśle: poziewnik
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „badyl” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 228.
  3. Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 229.
  4. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 245.
  5.   Hasło „Galeopsis” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  6. Erazm Majewski, Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich, zawierający ludowe i naukowe nazwy i synonimy polskie używane dla zwierząt i roślin od XV-go wieku aż do chwili obecnej, t. I, Warszawa 1891, s. 7.
  7. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.