Wikisłownik

rezydent

rezydent (język polski)

edytuj
wymowa:
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) agent obcego wywiadu kierujący siatką wywiadowczą
(1.2) osoba zamieszkująca w jakimś kraju, a nie posiadająca jego obywatelstwa[1]
(1.3) daw. ubogi krewny, przyjaciel lub wysłużony oficjalista, mieszkający stale na dworze szlacheckim i będący na utrzymaniu gospodarza[2]
(1.4) hist. przedstawiciel dyplomatyczny o randze niższej od posła, zazwyczaj w państwie klienckim albo zależnym[3][4]
odmiana:
przykłady:
(1.4) Obaj inżynierowie wyjechali nazajutrz na noc do Kairu, gdzie mieli odwiedzić rezydenta angielskiego i być na posłuchaniu u wicekróla[5].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rezydencja ż, rezydentura ż
forma żeńska rezydentka ż
czas. rezydować ndk.
przym. rezydentny
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. residens, residentis → przebywający[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. Halina Zgółkowa, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 1994-2005, ISBN 83-900203-3-5.
  2. ↑ Stanisław Skorupka, Halina Auderska, Zofia Łempicka, Mały słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 690.
  3. ↑   Hasło „Rezydent” w: Michał Arct, M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego, Wydawnictwo M. Arcta w Warszawie, Warszawa 1916.
  4. ↑ 4,0 4,1   Hasło „rezydent” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. ↑ Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy, rozdz. III.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=rezydent&oldid=7969337”