otręby

otręby (język polski)

otręby (1.1) pszenne

wymowa:

IPA: [ɔˈtrɛ̃mbɨ], AS: [otrẽmby], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę  ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) roln. spoż. łuski nasion i zarodki ziarna pozostałe po jego zmieleniu, używane jako cenna pasza treściwa lub dodawane do potraw; zob. też otręby w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blp;

 

przypadek	liczba mnoga
mianownik	otręby
dopełniacz	otrąb / otrębów
celownik	otrębom
biernik	otręby
narzędnik	otrębami
miejscownik	otrębach
wołacz	otręby

przykłady:

(1.1) Najcieńszy pytel daje mąkę najcieńszą, a zarazem najbielszą, bo najmniej otrąb przepuszcza.

(1.1) Gęsi po osmaleniu należy wytrzeć słomianym wiechciem, umoczonym w wodzie zmieszanej z otrębami (do wielkanocnych gęsi używamy wody bez otrębów).

składnia:

kolokacje:

(1.1) otręby pszenne / żytnie / jęczmienne/ ryżowe

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. otrębiany, otrębowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) prasł. *otrǫba/*otrǫbъ (rzecz. odczas. od prasł. *otrǫbiti → odrąbać)

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bran
• baskijski: (1.1) zahi
• bułgarski: (1.1) трици
• duński: (1.1) klid n
• hiszpański: (1.1) salvado m
• niemiecki: (1.1) Kleie ż
• nowogrecki: (1.1) πίτουρο n
• rosyjski: (1.1) о́труби lm
• ukraiński: (1.1) ви́сівки lm
• wilamowski: (1.1) kłaeja ż, kłȧja ż, kłaja ż
• włoski: (1.1) crusca ż

źródła: