interlokutor (język polski)

edytuj
 
interlokutorzy (1.1)
wymowa:
IPA[ˌĩntɛrlɔˈkutɔr], AS[ĩnterlokutor], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba prowadząca z kimś rozmowę
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Gdy sprawa nie jest jasna, uważnie wpatrujemy się w interlokutora, by poprzez jego wyraz twarzy odgadnąć, z czym mamy właściwie do czynienia.[1]
składnia:
(1.1) interlokutor + D.
kolokacje:
(1.1) błyskotliwy / dowcipny / uważny interlokutor
synonimy:
(1.1) rozmówca, dyskutant
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. interlokucja ż
forma żeńska interlokutorka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. interlocuteur
uwagi:
(1.1) słowo nadużywane w publicystyce, lepiej: rozmówca
tłumaczenia:
źródła:
  1. „Kwartalnik filozoficzny”, tomy 14-15, Polska Akademia Umiejętności, 1938, s. 278