wymowa:
IPA[ˌt͡sɛ̃nɔˈbʲita], AS[cnobʹita], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. zakonnik prowadzący życie wspólnotowe, mieszkaniec cenobium[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Pierwsi cenobici mieszkali wspólnie na egipskich pustyniach.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) anachoreta, eremita, pustelnik
hiperonimy:
(1.1) zakonnik
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cenobityzm m, cenobium n
przym. cenobicki
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. coenobita < łac. coenobium < gr. κοινόβιον < gr. κοινός + βίοςwspólny + życie
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „cenobita” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
wymowa:
IPA[θe.no.'βi.ta]
IPA[se.no.'βi.ta] (dialekty z utożsamieniem s-z)
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) cenobita, mnich

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) cenobitka, mniszka
odmiana:
(1) (2) lm cenobitas
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) monje
(2.1) monja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. cenobial, cenobítico
rzecz. cenobio m
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. coenobīta
uwagi:
źródła:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) kośc. cenobita
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cenobio
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
wymowa:
IPA/ʧe.no.ˈbi.ta/
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kośc. cenobita
(1.2) przen. pustelnik, samotnik
odmiana:
(1.1-2) lp cenobita; lm cenobiti
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) conventuale, frate, monaco
(1.2) anacoreta, asceta, eremita
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cenobio m, cenobitismo m
przym. cenobiale, cenobitico
przysł. cenobiticamente
związki frazeologiczne:
etymologia:
p.łac. coenobita < gr. κοινοβίτης < gr. κοινόβιον
uwagi:
źródła: