wspólny (język polski) edytuj

 
wspólne (1.3) gotowanie
wymowa:
IPA[ˈfspulnɨ], AS[fspulny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) należący lub używany przez kilka osób
(1.2) charakterystyczny w równym stopniu dla grupy osób lub rzeczy
(1.3) wykonywany razem przez kilka osób
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Jadwiga mieszka z siostrą we wspólnym pokoju.
(1.2) Gościnność to cecha wspólna wszystkim mieszkańcom tej okolicy.
(1.2) Jedyną wspólną rzeczą, jaka łączy ten film z moją piosenką, jest tytuł[1].
składnia:
kolokacje:
(1.2) wspólny poglądwspólny mianownik
synonimy:
(1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) spólny
antonimy:
(1.1) własny
(1.2) indywidualny
(1.3) osobny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spółka ż, spóła ż, pospółka ż, wspólnota ż, wspólnik m, wspólniczka ż, wspólność ż, wspólnictwo n
przysł. wspólnie
związki frazeologiczne:
nie mieć nic wspólnegoznaleźć wspólny językwspólnymi siłami
etymologia:
utworzone od wcześniejszego pol. spólny, por. pol. spółka[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Krzysztof „Grabaż” Grabowski: widzę ku…stwo, które ten kraj toczy
  2.   Hasło „wspólny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.