bielizna (język polski)Edytuj

 
bielizna (1.1) damska
wymowa:
IPA[bʲjɛˈlʲizna], AS[bʹi ̯elʹizna], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kraw. odzież spodnia, np. majtki, biustonosz, podkoszulka[1]
(1.2) kraw. wyroby z tkaniny, używane w domu[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Rozwiesiłam bieliznę na sznurku, żeby szybciej wyschła.
(1.2) Gdzie odpowiedzialni za jadalnię trzymają czystą bieliznę stołową?
(1.2) Zakonnice piorą bieliznę ołtarzową co kilka tygodni.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bielizna damska / dziecięca / męska / nocnabielizna osobistazmiana / zmienianie bielizny
(1.2) bielizna kościelna / pościelowa / stołowa
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) odzież
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. biel ż, bielenie n, bieliźniarstwo n, bieliźniarz mos, bieliźniarka ż, białko n, bielak mzw
przym. bieliźniany, biały, bieliźniarski
czas. bielić ndk., pobielić dk., wybielić dk.
przysł. bieliźniarsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. biały + -izna < rdzeń bie-[2]; prasł. *běliznabiel, białość[3]
uwagi:
zob. też bielizna w Wikipedii
zwykle w lp[4]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „bielizna” w: SJP.pl.
  2. Jan Rozwadowski, O zjawiskach i rozwoju języka, „Język Polski” nr 5, listopad-grudzień 1921, s. 1-11.
  3.   Hasło „bielizna” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.