bielizna (język polski) edytuj

 
bielizna (1.1) damska
wymowa:
IPA[bʲjɛˈlʲizna], AS[bʹi ̯elʹizna], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kraw. odzież spodnia, np. majtki, biustonosz, podkoszulka[1]
(1.2) kraw. wyroby z tkaniny, używane w domu[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Rozwiesiłam bieliznę na sznurku, żeby szybciej wyschła.
(1.2) Gdzie odpowiedzialni za jadalnię trzymają czystą bieliznę stołową?
(1.2) Zakonnice piorą bieliznę ołtarzową co kilka tygodni.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bielizna damska / dziecięca / męska / nocnabielizna osobistazmiana / zmienianie bielizny
(1.2) bielizna kościelna / pościelowa / stołowa
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) odzież
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. biały mos, biel ż, bielenie n, bieliźniarstwo n, bieliźniarz mos, bieliźniarka ż, białko n, bielak mzw
przym. bieliźniany, biały, bieliźniarski
czas. bielić ndk., pobielić dk., wybielić dk.
przysł. bieliźniarsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. biały + -izna < rdzeń bie-[2]; prasł. *běliznabiel, białość[3]
uwagi:
zob. też bielizna w Wikipedii
zwykle w lp[4]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „bielizna” w: SJP.pl.
  2. Jan Rozwadowski, O zjawiskach i rozwoju języka, „Język Polski” nr 5, listopad-grudzień 1921, s. 1-11.
  3.   Hasło „bielizna” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.