bednarz
bednarz (język polski)
edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) rzem. rzemieślnik wykonujący i naprawiający drewniane naczynia z klepek, trudniący się bednarstwem
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bednarz bednarze dopełniacz bednarza bednarzy celownik bednarzowi bednarzom biernik bednarza bednarzy narzędnik bednarzem bednarzami miejscownik bednarzu bednarzach wołacz bednarzu bednarze
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- śwn. bütenœre[1] → rzemieślnik wyrabiający beczki < śwn. Bütte, śwn. Butte → kadź, beczka[2]
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cooper
- arabski: (1.1) صانع البراميل m
- baskijski: (1.1) upelgile, upagin
- białoruski: (1.1) бондар m
- bułgarski: (1.1) бъчвар m
- duński: (1.1) bødker w
- hiszpański: (1.1) tonelero m, barrilero m, cubero m
- interlingua: (1.1) barrilero, cupero
- kaszubski: (1.1) bednôrz m
- niemiecki: (1.1) Böttcher m, Küfer m, Faßbinder m
- nowogrecki: (1.1) βαγενάς m, βαρελάς m, βαρελοποιός m
- rosyjski: (1.1) бочар m, бондарь m
- ukraiński: (1.1) бондар m
- węgierski: (1.1) bodnár, kádár, pintér
- wilamowski: (1.1) bynder m
- włoski: (1.1) bottaio m
- źródła:
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 32.
- ↑
Hasło „bednarz” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
