wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) niski, przerywany dźwięk wydawany przez twarde przedmioty uderzających o powierzchnię lub o siebie nawzajem
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Za oknem plebanii rozległ się gwałtowny turkot kół[1].
składnia:
(1.1) turkot + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) klekot, stukot, terkot; daw. tarkot
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) dźwięk
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. odturkotać dk., rozturkotać dk., poturkotać dk., turkotać ndk., zaturkotać dk.
przym. turkotliwy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Tadeusz Konwicki, Bohiń, 1987, Narodowy Korpus Języka Polskiego.