sztuciec

sztuciec (język polski)

sztućce (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈʃtuʨ̑ɛʦ̑], AS: [štućec], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przedmiot służący do jedzenia: nóż, widelec lub łyżka; zob. też sztućce w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sztuciec	sztućce
dopełniacz	sztućca	sztućców
celownik	sztućcowi	sztućcom
biernik	sztuciec	sztućce
narzędnik	sztućcem	sztućcami
miejscownik	sztućcu	sztućcach
wołacz	sztućcu	sztućce

przykłady:

(1.1) Niemowlakom sztućce nie są potrzebne.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Stützen → podpórki stołowe (pod noże, widelce, łyżki)

uwagi:

używane zwykle w liczbie mnogiej

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: sztućce

• angielski: (1.1) a piece of cutlery
• czeski: (1.1) příbor m
• duński: (1.1) et stykke bestik
• esperanto: (1.1) manĝilo
• hiszpański: (1.1) cubierto m
• włoski: (1.1) posate

źródła: