widelec (język polski) edytuj

 
widelec (1.1)
 
widelec (1.2)
wymowa:
?/i, IPA[vʲiˈdɛlɛʦ̑], AS[vʹidelec], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ostro zakończony przedmiot używany do nabierania jedzenia; zob. też widelec w Wikipedii
(1.2) środ. techn. element konstrukcji roweru, na którym mocuje się koła; zob. też widelec rowerowy w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Porcję mięsa należy jeść nożem i widelcem.
(1.2) Muszę wymienić przedni widelec w rowerze.
składnia:
kolokacje:
(1.1) jeść widelcem • trzymać widelec • nabić na widelec • kłuć / nakłuć widelcem • nabrać na widelec • widelec metalowy / drewniany / plastikowy / srebrny / aluminiowy • widelec z zastawy / z kompletu stołowegomyć widelec • używać widelca
synonimy:
(1.1) gw. (Górny Śląsk) widołka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. widły lm, widełki lm, widłyżka m, rozwidlenie n, widłak m, widlica ż, widliczka m, widliszek m, widłogon m
zdrobn. widelczyk m
czas. rozwidlać
przym. rozwidlony
związki frazeologiczne:
a nuż, widelecgrzebać widelcem w talerzumieć na widelcuprędzej nóż zginie niż widelecco w sercu, to na widelcu
etymologia:
(1.1) pol. widły < prasł. vidla[1]
(1.2) od (1.1)
uwagi:
(1.1) zwroty „jeść za pomocą widelca” i „jeść przy pomocy widelca” nie są zalecane; lepiej: „jeść widelcem”
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „widelec” w: Krystyna Długosz-Kurczabowa, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, ISBN 978-83-01-14361-9, s. 522-523.