sprzymierzeniec
sprzymierzeniec (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌspʃɨ̃mʲjɛˈʒɛ̃ɲɛʦ̑], AS: [spšỹmʹi ̯ežẽńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sprzymierzeniec sprzymierzeńcy, sprzymierzeńce dopełniacz sprzymierzeńca sprzymierzeńców celownik sprzymierzeńcowi sprzymierzeńcom biernik sprzymierzeńca sprzymierzeńców narzędnik sprzymierzeńcem sprzymierzeńcami miejscownik sprzymierzeńcu sprzymierzeńcach wołacz sprzymierzeńcu sprzymierzeńcy, sprzymierzeńce depr. M. i W. lm: (te) sprzymierzeńce
- przykłady:
- (1.1) I wiesz, co im odpowiedziałem: wolę jawnego wroga aniżeli sprzymierzeńca, który, gdy przyjdzie okazja, wbije nóż w plecy[1].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) aliant, sojusznik, przyjaciel
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. przymierze n
- czas. sprzymierzać się, sprzymierzyć się, sprzyjać
- przym. sprzymierzeńczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Tadeusz Kwiatkowski, Panopticum, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.