samokrytyka
samokrytyka (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) przyznanie się do błędów, najczęściej publiczne[1]
- przykłady:
- (1.1) Ogólna definicja samokrytyki, sformułowana przez samego Stalina, brzmiała następująco: samokrytyka - „uczciwa, jawna, bolszewicka" samokrytyka to „szczególna metoda wychowania kadr partyjnych i w ogóle klasy robotniczej w duchu rewolucyjnego rozwoju", „potężny oręż w walce o socjalizm"[2].
- (1.1) Otóż za Kołakowskim przyjmuję, że „wyróżniającą cechą kultury europejskiej w jej formie dojrzałej jest jej zdolność do kwestionowania samej siebie, zdolność do permanentnej samokrytyki”[3].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) autokrytyka, samobiczowanie
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) krytyka
- hiponimy:
- (1.1) samooskarżenie
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. samokrytycyzm m, samokrytyczność ż
- przym. samokrytyczny
- przysł. samokrytycznie
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) autokritika
- białoruski: (1.1) самакрытыка ż
- bułgarski: (1.1) самокритика ż
- chiński standardowy: (1.1) 自我批评 (zìwǒpīpíng), 检讨 (jiǎntǎo)
- hiszpański: (1.1) autocrítica ż
- litewski: (1.1) savikritika ż
- niemiecki: (1.1) Selbstkritik ż
- rosyjski: (1.1) самокритика ż
- słowacki: (1.1) sebakritika ż, autokritika ż
- ukraiński: (1.1) самокритика ż
- źródła:
- ↑
Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Grzegorz Wołowiec, Dwuznaczny urok samokrytyki, Teksty Drugie: teoria literatury, krytyka, interpretacja nr 1/2 (60/61), 43-59, 2000, str. 44.
- ↑ red. nauk. Mikołaj Domaradzki, Emanuel Kulczycki, Michał Wendland, Język. Rozumienie. Komunikacja, „Pisma Filozoficzne”, tom CXXI, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Filozofii UAM 2011, str. 276.
