samokrytycyzm

samokrytycyzm (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌsãmɔkrɨˈtɨʦ̑ɨsm̥], AS: [sãmokrytycysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. umiejętność krytycznego i obiektywnego oceniania siebie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	samokrytycyzm
dopełniacz	samokrytycyzmu
celownik	samokrytycyzmowi
biernik	samokrytycyzm
narzędnik	samokrytycyzmem
miejscownik	samokrytycyzmie
wołacz	samokrytycyzmie

przykłady:

(1.1) Teresie brakuje samokrytycyzmu, uważa, że wszystko robi najlepiej i że nigdy się nie myli.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) autokrytycyzm

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) krytycyzm

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. samokrytyka ż

przym. samokrytyczny

przysł. samokrytycznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

nie mylić z: samokrytyka

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) self-criticism
• białoruski: (1.1) самакрытычнасць ż
• bułgarski: (1.1) самокритичност ż
• koreański: (1.1) 자기비판 (chagibip’an)
• słowacki: (1.1) sebakritickosť ż, autokritickosť ż

źródła: