uczciwy (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[uʧ̑ʲˈʨ̑ivɨ], AS[učʹćivy], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) (o człowieku) szanujący własność innych ludzi, nie oszukujący (również w użyciu rzeczownikowym)
(1.2) zgodny z przyjętymi zasadami
(1.3) pot. taki, jak trzeba
(1.4) pot. duży
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Mój sąsiad jest bardzo uczciwy: kiedy zauważył, że kasjerka wydała mu za dużo reszty, wrócił się do odległego sklepu, żeby oddać pieniądze.
(1.2) Uczciwe zachowanie polegałoby na oddaniu cudzej własności.
(1.3) To jest uczciwa cena.
(1.4) Nałożyła mu na talerz uczciwy kawał mięsa.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) cnotliwy, kryształowy, bez skazy i zmazy
(1.2) nieposzlakowany
antonimy:
(1.1) nieuczciwy
(1.2) oszukańczy, nieuczciwy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cześć ż, uczciwość ż
przysł. uczciwie
wykrz. cześć
przym. czestny
związki frazeologiczne:
gdy się zdarzą goście uczciwi, to się i gospodarz przy nich pożywi
etymologia:
prasł. *učьstivъ < prasł. *učьstitiotoczyć czcią (por. uczcić) + prasł. *ivъ
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: