rozczarować (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌrɔʃt͡ʃaˈrɔvat͡ɕ], AS[roščarovać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs.akc. pob.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. rozczarowywać)

(1.1) zawieść kogoś, nie spełnić czyichś oczekiwań; sprawić, że ktoś jest zawiedziony, rozczarowany

czasownik zwrotny dokonany rozczarować się (ndk. rozczarowywać się)

(2.1) doznać zawodu, czuć się zawiedzionym, rozczarowanym
odmiana:
(1.1) [1] koniugacja IV
(2.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Było to po głośnej aferze aresztowania posłów opozycji i w uszach dźwięczały mi jeszcze tak wyraźnie gorzkie słowa ojca, rozczarowanego boleśnie dyktatorskim posunięciem Piłsudskiego, że odmówiłem[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) sprawić zawód, zawieść
(2.1) sparzyć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rozczarowanie n
czas. czarować
ims. rozczarowany
przym. rozczarowany
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „rozczarować” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Jeremi Przybora, Przymknięte oko opaczności, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.