pułkownik

pułkownik (język polski)

naramiennik pułkownika (1.1) w Wojsku Polskim

wymowa:

IPA: [puwˈkɔvʲɲik], AS: [puu̯kovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ^ⓘ

homofon: półkownik

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wojsk. wyższy stopień oficerski niższy od generała; zob. też pułkownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pułkownik	pułkownicy
dopełniacz	pułkownika	pułkowników
celownik	pułkownikowi	pułkownikom
biernik	pułkownika	pułkowników
narzędnik	pułkownikiem	pułkownikami
miejscownik	pułkowniku	pułkownikach
wołacz	pułkowniku	pułkownicy

przykłady:

(1.1) Ci starsi oficerowie, co najmniej w randze pułkownika, są kluczowi w tej dziedzinie.

(1.1) Ukryty za wojskowym dżipem pułkownik Minani wyciągnął z samochodu wielki, obdrapany megafon i zwrócony twarzą w stronę zarośli, gardłowym głosem wykrzykiwał rozkazy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) komandor

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. podpułkownik mos, pułk m, pułkownikowa ż, pułkownikostwo n, pułkownikówna ż

przym. pułkownikowski, pułkowy

czas. pułkowniczyć, pułkownikować

związki frazeologiczne:

etymologia:

od pol. pułk

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) colonel
• baskijski: (1.1) koronel
• białoruski: (1.1) палкоўнік m
• bułgarski: (1.1) полковник m
• chorwacki: (1.1) pukovnik m
• czeski: (1.1) plukovník m
• duński: (1.1) oberst w
• esperanto: (1.1) kolonelo
• fiński: (1.1) eversti
• francuski: (1.1) colonel m
• hiszpański: (1.1) coronel m
• łotewski: (1.1) pulkvedis m
• niderlandzki: (1.1) kolonel m
• niemiecki: (1.1) Oberst m
• nowogrecki: (1.1) συνταγματάρχης m
• rosyjski: (1.1) полковник m
• rumuński: (1.1) colonel m
• szwedzki: (1.1) överste w
• ukraiński: (1.1) полковник m
• węgierski: (1.1) ezredes

źródła: