wymowa:
IPA[ˈɡudwaj], AS[gudu̯ai ̯]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pejor. pogard. o Żydzie
(1.2) przest. pot. gamoń, niezdara[1]; cymbał, głąb
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Przecież tu mieszkają sami Żydzi. (…) Z czego oni żyją, ci gudłaje, to tajemnica[2]
(1.2) Mieciek, ty gudłaju jeden, czego pana obrażasz.[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kudłaj, kudłacz
(1.2) gułaj
antonimy:
(1.1) goj
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska gudłajka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
ukr. кудлай[4]człowiek z rozczochranymi włosami
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „gudłaj” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 939.
  2. Zbigniew Uniłowski, Wspólny pokój, Wrocław 1976, s. 27.
  3. Zbigniew Uniłowski, Wspólny pokój, Wrocław 1976, s. 44.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.