cudowność

cudowność (język polski)

wymowa:

IPA: [t͡suˈdɔvnɔɕt͡ɕ], AS: [cudovność] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co cudowne, wspaniałe, niezwykłe, piękne itp.

(1.2) cecha rzeczy cudownej, związanej z cudem, powstałej na skutek cudu

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cudowność	cudowności
dopełniacz	cudowności	cudowności
celownik	cudowności	cudownościom
biernik	cudowność	cudowności
narzędnik	cudownością	cudownościami
miejscownik	cudowności	cudownościach
wołacz	cudowności	cudowności

przykłady:

(1.1) Cudowność jest zawsze piękna, wszystko jedno jaka cudowność, nie ma cudowności, która by nie była piękna.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wspaniałość, niezwykłość

(1.2) nadprzyrodzoność, nieziemskość

antonimy:

(1.1) okropność, okropieństwo

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cud mrz, cudak mos, cudactwo n, cudaczność ż, cudowanie n, cudaczenie n

czas. cudować ndk., cudaczyć ndk.

przym. cudowny, cudny, cudaczny

przysł. cudownie, cudnie, cudacznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. cudowny + -ość

uwagi:

tłumaczenia:

• łaciński: (1.1) mirificentia ż

źródła: