ślepiec
ślepiec (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ślepiec ślepcy dopełniacz ślepca ślepców celownik ślepcowi ślepcom biernik ślepca ślepców narzędnik ślepcem ślepcami miejscownik ślepcu ślepcach wołacz ślepcu / rzad. ślepcze[1] ślepcy - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ślepiec ślepce dopełniacz ślepca ślepców celownik ślepcowi ślepcom biernik ślepca ślepce narzędnik ślepcem ślepcami miejscownik ślepcu ślepcach wołacz ślepcu ślepce
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) osoba z niepełnosprawnością, OzN, niepełnosprawny, człowiek z dysfunkcją
- (2.1) gryzoń
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ślepięta nmos, ślepie n, ślep m, ślepota ż, ślepiota ż, ślepy m, ślepak m, ślepień m, ślepica ż, ślepik m, ślepcowate nmos, ślepnięcie n, oślepnięcie n, oślepianie n, oślepienie n
- czas. ślepnąć ndk., ślepić ndk., oślepnąć dk., oślepiać ndk., oślepić dk.
- przym. ślepy, ślepawy, półślepy
- przysł. ślepo, ślepawo
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) сляпак m; (2.1) сляпыш m, сляпак m
- bułgarski: (1.1) слепец m
- rosyjski: (1.1) слепец m; (2.1) слепыш m
- ukraiński: (1.1) сліпець m; (2.1) сліпак m
- źródła:
- ↑ Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 1021.
- ↑ Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 19.