staro-cerkiewno-słowiański

staro-cerkiewno-słowiański (język polski)

edytuj
 
tekst staro-cerkiewno-słowiański (2.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. wymarły język południowosłowiański, będący najstarszym literackim językiem słowiańskim; zob. też język staro-cerkiewno-słowiański w Wikipedii

przymiotnik relacyjny

(2.1) odnoszący się do staro-cerkiewno-słowiańskiego (1.1), związany z tym językiem
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Teraz uczniowie muszą być niemal przygotowani do rozważań akademickich, wchodzić na specjalistyczne ścieżki. To trochę tak, jakby zamiast literatury romantyzmu uczyć się staro-cerkiewno-słowiańskiego[1].
(2.1) Zdaniem autora wszelka próba wypreparowania z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego wpływów greckich nie mogłaby zakończyć się powodzeniem, gdyż byłaby to analiza języka nigdy nie istniejącego[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) wykład / ćwiczenia ze staro-cerkiewno-słowiańskiego
(2.1) język / tekst / zabytek / utwór / wyraz / … staro-cerkiewno-słowiański • gramatyka / składnia / odmiana / fraza / … staro-cerkiewno-słowiańska
synonimy:
(1.1) starosłowiański, starocerkiewny, staro-cerkiewno-słowiańszczyzna, daw. starobułgarski, staromacedoński, starosłoweński
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
skr. scs.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. stary + -o- + cerkiewny + -o- + słowiański
uwagi:
pisownia starocerkiewnosłowiański, używana przed drugą wojną światową, jest obecnie przestarzała i uważana za niepoprawną[3]
tłumaczenia:
źródła:
  1. Agnieszka Niezgoda, Laury ze szklarni, „Polityka nr 2349”, 2002-05-11, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Jerzy Staszewski, Niektóre typy wyrażeń okolicznikowych w języku staro-cerkiewno-słowiańskim, 1990, ISBN 8322603347, s. 21.
  3.   Porada „Wątpliwości co do pisowni staro-cerkiewno-słowiański” w: Poradnia językowa PWN.