podrzucać (język polski) edytuj

 
mężczyzna podrzuca (1.1) placek
wymowa:
IPA[pɔḍˈʒuʦ̑aʨ̑], AS[poḍžucać], zjawiska fonetyczne: udziąs.
?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) rzucać coś w górę na niezbyt dużą wysokość
(1.2) zostawiać coś komuś ukradkiem
(1.3) podwozić
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Machinalnie podrzucał na dłoni duży kartofel, który podniósł ze sterty leżącej za ustawioną z desek zagrodą[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rzut m, podrzut m, podrzucanie n, podrzucenie n, podrzutek m
czas. podrzucić, rzucić, rzucać
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan), Stawka większa niż życie, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.