kartofel
kartofel (język polski)
edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) zob. ziemniak
- (1.2) środ. uczn. stud. nos[1]
- (1.3) środ. uczn. nieforemny nos[2]
- (1.4) daw. środ. polit. bomba[3]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kartofel kartofle dopełniacz kartofla kartofli celownik kartoflowi kartoflom biernik kartofel kartofle narzędnik kartoflem kartoflami miejscownik kartoflu kartoflach wołacz kartoflu kartofle
- przykłady:
- (1.1) Po południu przyjechała ciężarówka z kartoflami.
- (1.2) No jak pragnę zakiełkować, rozkwaszę ci zaraz kartofel!
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) ziemniak; reg. pozn. pyra
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kartoflanka ż, kartoflisko n
- przym. kartoflany, kartofelkowaty, kartoflasty
- związki frazeologiczne:
- najgłupszemu chłopu największe kartofle się rodzą
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ziemniak
- (1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: bomba
- angielski: (1.1) potato
- niemiecki: (1.1) Kartoffel ż
- rosyjski: (1.1) картофелина ż, картошина ż
- ukraiński: (1.1) картопля ż, картоплина ż
- wilamowski: (1.1) āpuł m
- źródła:
- ↑ Jolanta Ignatowicz-Skowrońska, Motywy roślinne w slangu młodzieżowym i żargonie przestępczym, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 240.
- ↑ Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 228.
- ↑ Mieczysław Karaś, Kilka uwag o polskiej gwarze partyjnej przed pierwszą wojną światową, „Język Polski” nr 1/1951, s. 20.
- ↑ Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 292.