kultywator
kultywator (język polski)
edytuj
- wymowa:
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) roln. drapacz, narzędzie uprawowe do spulchniania roli bez jej odwracania oraz do niszczenia chwastów; zob. też kultywator w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kultywator kultywatory dopełniacz kultywatora kultywatorów celownik kultywatorowi kultywatorom biernik kultywator kultywatory narzędnik kultywatorem kultywatorami miejscownik kultywatorze kultywatorach wołacz kultywatorze kultywatory - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kultywator kultywatorzy dopełniacz kultywatora kultywatorów celownik kultywatorowi kultywatorom biernik kultywatora kultywatorów narzędnik kultywatorem kultywatorami miejscownik kultywatorze kultywatorach wołacz kultywatorze kultywatorzy depr. M. i W. lm: (te) kultywatory
- składnia:
- (2.1) kultywator + D.
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- forma żeńska kultywatorka ż
- przym. kultywatorowy
- czas. kultywatorować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cultivator
- esperanto: (1.1) kultivatoro
- francuski: (1.1) cultivateur m
- hiszpański: (1.1) cultivador m
- interlingua: (1.1) cultivator
- kataloński: (1.1) conreadora ż
- niderlandzki: (1.1) cultivator m
- niemiecki: (1.1) Ackerfräse ż, Kultivator m
- rosyjski: (1.1) культива́тор m
- szwedzki: (1.1) kultivator w
- turecki: (1.1) kültivatör
- ukraiński: (1.1) культиватор m
- węgierski: (1.1) kultivátor
- wilamowski: (1.1) hȫka m, höka m
- źródła:
- ↑
Hasło „kultywator” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN. - ↑ ST, Ukradł sprzęt rolniczy, „Nakielski Czas”, 2006-01-25, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
