księga (język polski) edytuj

 
księga (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈcɕɛ̃ŋɡa], AS[ḱśŋga], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) opasła książka
(1.2) część dzieła literackiego
(1.3) rejestr, zbiór dokumentów
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.2) Dzisiaj na mszy świętej czytano z Księgi Hioba.
składnia:
kolokacje:
(1.1) Czerwona Księgaksięgozbiórpięcioksiąg
(1.2) Księga Abdiasza / Aggeusza / Amosa / Daniela / Estery / Ezdrasza / Ezechiela / Habakuka / Hioba / Koheleta / Izajasza / Jeremiasza / Joela / Jonasza / Jozuego / Kapłańska / Liczb / Malachiasza / Micheasza / Nahuma / Nehemiasza / Ozeasza / Powtórzonego Prawa / Przysłów / Psalmów / Rodzaju / Rut / Sędziów / Sofoniasza / Wyjścia / Zachariasza
(1.3) księga wieczystaksięga rachunkowa
synonimy:
(1.2) tom
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) publikacja, publikacja, literacka
hiponimy:
(1.2) akapit, rozdział, werset
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. księgarnia ż, księgarz m, księgarstwo n, księgowość ż, księgowy m, księgowa ż, księgowanie n
zdrobn. książka ż, książeczka ż
czas. księgować ndk., zaksięgować dk.
przym. książkowy, księgarski, księgowy
związki frazeologiczne:
biała księgaczarna księgazłota księgaczytać jak w otwartej księdzeklasztor bez ksiąg, twierdza bez broni
etymologia:
prasł. *kъniga[1], w języku polskim do XVI wieku tylko w liczbie mnogiej[2]; dalsza etymologia niejasna, postuluje się m.in. derywację od prasł. *kъnъ (por. pol. knieja)[2] lub zapożyczenie z praturk. *küinig, (skąd też węg. könyv)[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
  2. 2,0 2,1   Hasło „książka” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
  3. Hasło „книга” w: Макс Фасмер, Этимологический словарь русского языка, tłum. О. Н. Трубачев, Прогресс, Moskwa 1964–1973 (1986–1987).