substancja
substancja (język polski)
edytuj- wymowa:
- IPA: [supˈstãnʦ̑ʲja], AS: [supstãncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) chem. klasa przedmiotów materialnych, mających w danych warunkach jednakowe właściwości fizyczne i chemiczne, mikroskopowo zaś - identyczną budowę molekularną (cząsteczkową)
- (1.2) filoz. byt samoistny
- odmiana:
- (1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik substancja substancje dopełniacz substancji substancji / przest. substancyj[1] celownik substancji substancjom biernik substancję substancje narzędnik substancją substancjami miejscownik substancji substancjach wołacz substancjo substancje
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) substancja czynna • substancja aktywna
- synonimy:
- (1.1) materiał
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. substancjalność ż
- przym. substancjalny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. substantia → istota
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) substance
- baskijski: (1.1) gai, substantzia; (1.2) substantzia
- białoruski: (1.1) рэчыва n; (1.2) субстанцыя ż
- bułgarski: (1.1) вещество n
- chorwacki: (1.1) tvar ż
- duński: (1.1) substans w
- esperanto: (1.1) substanco; (1.2) substanco
- francuski: (1.1) substance ż
- hiszpański: (1.1) sustancia ż
- karpatorusiński: (1.1) штоф m
- kataloński: (1.1) substància ż
- łaciński: (1.1) substantia
- niderlandzki: (1.1) substantie ż, stof m ż
- niemiecki: (1.1) Substanz ż
- norweski (bokmål): (1.1) substans m
- nowogrecki: (1.1) ουσία ż
- rosyjski: (1.1) субстанция ż
- słoweński: (1.1) substanca ż
- ukraiński: (1.1) речовина ż
- węgierski: (1.1) anyag; (1.2) szubsztancia
- włoski: (1.1) sostanza ż
- źródła:
- ↑ Hasło „substancja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.