wymowa:
IPA[prɨ̃nˈt͡sɨpaw], AS[prỹncypau̯], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. przełożony

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) muz. podstawowy głos w organach
odmiana:
(1.1) lp pryncypa|ł, ~ła, ~łowi, ~ła, ~łem, ~le, ~le; lm ~łowie, ~łów, ~łom, ~łów, ~łami, ~łach, ~łowie
(2.1) pryncypa|ł, ~łu, ~łowi, ~ł, ~łem, ~le, ~le; lm ~ły, ~łów, ~łom, ~ły, ~łami, ~łach, ~ły
przykłady:
(1.1) […] stary subiekt istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zwierzchnik, szef
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pryncypat, pryncypialista, pryncypializm, pryncypialność, pryncypium, pryncypałka, pryncypałowa
przym. pryncypałowy, pryncypialny, pryncypalny
przysł. pryncypialnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Prinzipal[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. B. Prus: Lalka
  2. Hasło „pryncypał” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.