pokurcz

pokurcz (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. zwierzę pochodzące od rodziców należących do dwu różnych ras lub gatunków

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) pogard. pot. ktoś niewielkiego wzrostu

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) 2. os. lp rozk. od: pokurczyć

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pokurcz	pokurcze
dopełniacz	pokurcza	pokurczów / rzad. pokurczy
celownik	pokurczowi	pokurczom
biernik	pokurcza	pokurcze
narzędnik	pokurczem	pokurczami
miejscownik	pokurczu	pokurczach
wołacz	pokurczu	pokurcze

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pokurcz	pokurcze
dopełniacz	pokurcza	pokurczów / pokurczy
celownik	pokurczowi	pokurczom
biernik	pokurcza	pokurczów / pokurczy
narzędnik	pokurczem	pokurczami
miejscownik	pokurczu	pokurczach
wołacz	pokurczu	pokurcze

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(2.1) kurdupel, grzdyl, karakan, karzeł, konus, knypek, liliput, mikrus, pigmej, wypierdek

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kurczenie n, kurcz mrz, podkurcz mrz, przykurcz mrz, rozkurcz mrz, skurcz mrz, skurczliwość ż, obkurczenie n, obkurczanie n, podkurczenie n, podkurczanie n, pokurczenie n, poskurczanie n, przykurczenie n, przykurczanie n, rozkurczenie n, rozkurczanie n, skurczenie n, wykurczanie n

czas. kurczyć ndk., obkurczyć dk., obkurczać ndk., podkurczyć dk., podkurczać ndk., pokurczyć dk., poskurczać ndk., przykurczyć dk., przykurczać ndk., rozkurczyć dk., rozkurczać ndk., skurczyć dk., wykurczać ndk.

przym. skurczny, skurczony

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: