pobiec (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpɔbʲjɛʦ̑], AS[pobʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany

(1.1) przemieścić się do przodu, biegnąc
(1.2) pot. pospiesznie udać się gdzieś lub po kogoś
(1.3) książk. (o spojrzeniu, myślach itp.) zwrócić się ku czemuś lub komuś
(1.4) (o drogach, szlakach, ulicach itp.) zostać wytyczonym w pewnym kierunku
odmiana:
(1) koniugacja Vc
przykłady:
(1.1) Dzieci pobiegły przez pole, by powitać księdza.
(1.2) Pobiegnij po tatę i powiedz mu, że zepsuł się kran.
(1.3) Jego spojrzenie pobiegło w stronę zbliżającej się grupy urzędników.
(1.4) Nowa autostrada pobiegnie ku granicy z Białorusią.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pognać, pot. polecieć, popędzić[1]
(1.2) pognać, pot. polecieć, popędzić[1]
(1.3) zwrócić się, skierować się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pobiegnięcie n, bieganie n
związki frazeologiczne:
pobiec świńskim truchtem
etymologia:
uwagi:
wariant bezokolicznika (przy pozostałych formach identycznych): pobiegnąć[2]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 synonimy.ux.pl.
  2.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.