pięknoduch

pięknoduch (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba nadmiernie skupiona na wzruszeniach estetycznych i przez to oderwana od rzeczywistości

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pięknoduch	pięknoduchy
dopełniacz	pięknoducha	pięknoduchów
celownik	pięknoduchowi	pięknoduchom
biernik	pięknoducha	pięknoduchów
narzędnik	pięknoduchem	pięknoduchami
miejscownik	pięknoduchu	pięknoduchach
wołacz	pięknoduchu	pięknoduchy
ndepr. M. i W. lm: (ci) pięknoduchowie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. piękno + duch

uwagi:

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) Schöngeist m

źródła: