płatnik

płatnik (język polski)

płatnik (2.1)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ekon. osoba lub instytucja uiszczająca płatność

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) środ. etui lub podobny przedmiot, w którym kelner wręcza klientowi rachunek i w którym klient umieszcza należność

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	płatnik	płatnicy
dopełniacz	płatnika	płatników
celownik	płatnikowi	płatnikom
biernik	płatnika	płatników
narzędnik	płatnikiem	płatnikami
miejscownik	płatniku	płatnikach
wołacz	płatniku	płatnicy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	płatnik	płatniki
dopełniacz	płatnika	płatników
celownik	płatnikowi	płatnikom
biernik	płatnik	płatniki
narzędnik	płatnikiem	płatnikami
miejscownik	płatniku	płatnikach
wołacz	płatniku	płatniki

przykłady:

(1.1) Na rynku pojawiły się różne wzory faktur i płatnicy VAT zasypują urzędy skarbowe pytaniami, który z blankietów wybrać.

składnia:

kolokacje:

(1.1) płatnik VAT-u / podatku / składki / cła / rekompensaty • pośredni / bezpośredni płatnik • stać się / stawać się / zostać płatnikiem

synonimy:

(1.1) płatnik kelnerski

antonimy:

(1.1) inkasent

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) alimenciarz, alimentariusz, podatnik, sponsor, wierzyciel

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. płatność ż

forma żeńska płatniczka

czas. płacić ndk., zapłacić dk., przepłacać ndk., przepłacić dk.

przym. płatniczy, płatny

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. płacić + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) payer, purser
• czeski: (1.1) plátce m
• francuski: (1.1) payeur m

źródła: