ort
ort (język polski)
edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hist. numizm. srebrny pieniądz europejski będący w obiegu w XVI-XVIII wieku[1]; zob. też ort (moneta) w Wikipedii
- (1.2) górn. typ poziomego chodnika w górnictwie[1]; zob. też ort (wyrobisko) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ort orty dopełniacz orta ortów celownik ortowi ortom biernik orta orty narzędnik ortem ortami miejscownik orcie ortach wołacz orcie orty
- przykłady:
- (1.1) Słowo ort w języku staroniemieckim na obszarach Nadrenii, północnych Niemiec i Skandynawii oznaczało czwartą część jakiejś całości, a w obiegu pieniężnym ćwierć talara[2].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) ćwierćtalar
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Ort
- źródła:
- 1 2 Słownik wyrazów obcych PWN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1991, s. 621.
- ↑ Henryk Cywiński, Dziesięć wieków pieniądza polskiego, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987, s. 95.
- ↑ Marian Kowalski, Vademecum kolekcjonera monet i banknotów, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1988, s. 102.
ort (język szwedzki)
edytuj- wymowa:
- [o:r_t] [or_t:] ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj wspólny
- (1.1) miejscowość[1]
- (1.2) okolica[1]
- (1.3) miejsce[1]
- (1.4) pozycja (np. geograficzna)[1]
- (1.5) górn. wyrobisko[1]
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- złożenie rzeczownikowe ortnamn, ortbrytning, ortdrivare, ortlinje • badort, bestämmelseort, dagort, födelseort, förort, tillflyktsort, turistort, tätort, vistelseort
- fraza przysłówkowa på ort och ställe
- etymologia:
- źródła: