moralność (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[mɔˈralnɔɕʨ̑], AS[moralność] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zbiór zasad postępowania zgodnych z tym, co jest dobre, prawidłowe, nieszkodliwe; zob. też moralność w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Część komentatorów zwraca uwagę, że poczucie moralności w Chile podlega głębokim zmianom[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) purytańska moralność • upadek moralności
synonimy:
(1.1) etyczność
antonimy:
(1.1) niemoralność, nieetyczność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. moralizacja ż, moralizatorka ż, moralizator mos, moralizm m, moralistyka ż, moralizatorstwo n, moralista m, moralistka ż, moralitet m, morał mrz, morale n, moralizowanie n
czas. moralizować ndk.
przym. moralny, moralistyczny, moralizatorski, moralnościowy
przysł. moralnie, moralistycznie, moralizatorsko
związki frazeologiczne:
moralność Kalegoobraza moralnościpodwójna moralność
etymologia:
łac. moralitas
uwagi:
(1.1) Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego[2]. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego[3], Uniwersalny słownik języka polskiego[4]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia:
źródła:
  1. Daniel Passent, Choroba dyplomatyczna, 2002, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2.   Hasło „moralność” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3.   Hasło „moralność” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.