moralitet (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌmɔraˈlʲitɛt], AS[moralʹitet], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) liter. średniowieczny dramat moralizatorski[1]; zob. też moralitet w Wikipedii
(1.2) liter. film. dzieło o przesłaniu moralizującym[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Bohater moralitetu pozbawiony był wszelkich cech jednostkowych, narodowych itp. i stanowił uosobienie całej ludzkości.[3]
składnia:
kolokacje:
(1.1) moralitet karnawałowy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) utwór
(1.2) dzieło
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. morale n, moralność ż, moralizatorstwo n, moralizowanie n, morał mrz, moralitetowość ż
przym. moralitetowy, moralny, moralnościowy
przysł. moralitetowo, moralnie
czas. moralizować
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Moralität
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „moralitet” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „moralitet” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. z Wikipedii

moralitet (język wilamowski) edytuj

zapisy w ortografiach alternatywnych:
moralitēt
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) moralność, etyka[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1.   Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 284.