legitymacja (język polski)

edytuj
 
legitymacja (1.1)
wymowa:
IPA[ˌlɛɟitɨ̃ˈmat͡sʲja], AS[leǵitỹmacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) dokument potwierdzający tożsamość oraz przynależność do określonej grupy ludzi
(1.2) praw. podstawa prawna określonych uprawnień
(1.3) potwierdzenie czegoś[1]
(1.4) akt nadający nieślubnemu dziecku prawa dzieci ślubnych[2]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Czy legitymacja szkolna jest tam konieczna?
składnia:
kolokacje:
(1.1) legitymacja studencka / partyjna / służbowa / szkolna / ubezpieczeniowa / prasowa / nauczycielska • legitymacja seniora / emeryta-rencisty
(1.2) legitymacja procesowa • legitymacja władzy
synonimy:
(1.2) legitymizacja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. legitymizacja ż, legitymizm m
czas. legitymować ndk., wylegitymować dk., legitymizować ndk.
przym. legitymacyjny, legitymizacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Legitimation < łac. legitimus[2]
uwagi:
zob. też legitymacja w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „legitymacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1   Hasło „legitymacja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „legitymacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.