legitymacja
legitymacja (język polski)
edytuj- wymowa:
- IPA: [ˌlɛɟitɨ̃ˈmat͡sʲja], AS: [leǵitỹmacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) dokument potwierdzający tożsamość oraz przynależność do określonej grupy ludzi
- (1.2) praw. podstawa prawna określonych uprawnień
- (1.3) potwierdzenie czegoś[1]
- (1.4) akt nadający nieślubnemu dziecku prawa dzieci ślubnych[2]
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik legitymacja legitymacje dopełniacz legitymacji legitymacji / przest. legitymacyj[3] celownik legitymacji legitymacjom biernik legitymację legitymacje narzędnik legitymacją legitymacjami miejscownik legitymacji legitymacjach wołacz legitymacjo legitymacje
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) legitymacja studencka / partyjna / służbowa / szkolna / ubezpieczeniowa / prasowa / nauczycielska • legitymacja seniora / emeryta-rencisty
- (1.2) legitymacja procesowa • legitymacja władzy
- synonimy:
- (1.2) legitymizacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. legitymizacja ż, legitymizm m
- czas. legitymować ndk., wylegitymować dk., legitymizować ndk.
- przym. legitymacyjny, legitymizacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Legitimation < łac. legitimus[2]
- uwagi:
- zob. też legitymacja w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) identity card, card; (1.2) legitimacy
- arabski: (1.1) بطاقة
- hiszpański: (1.1) carné m
- niemiecki: (1.1) Ausweis m
- nowogrecki: (1.1) ταυτότητα ż
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)
- szwabski: (1.1) Oußweiß m
- źródła:
- ↑ Hasło „legitymacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 2,0 2,1 Hasło „legitymacja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „legitymacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.