koncyliaryzm

koncyliaryzm (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃nt͡sɨˈlʲjarɨsm̥], AS: [kõncylʹi ̯arysm̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• nazal.• akc. pob.• i → j  ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) rel. doktryna w Kościele katolickim, zakładająca wyższość soboru nad papieżem; zob. też koncyliaryzm w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	koncyliaryzm
dopełniacz	koncyliaryzmu
celownik	koncyliaryzmowi
biernik	koncyliaryzm
narzędnik	koncyliaryzmem
miejscownik	koncyliaryzmie
wołacz	koncyliaryzmie

przykłady:

(1.1) Koncyliaryzm był popularny w środowiskach teologicznych w XIV w., podczas trwania schizmy zachodniej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) kurializm

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koncyliacyjność ż, koncyliarysta m, koncyliacja ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. concillum + pol. -yzm

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) konciliarismus m
• hiszpański: (1.1) conciliarismo m
• niemiecki: (1.1) Konziliarismus m
• rosyjski: (1.1) концилиаризм m
• słowacki: (1.1) konciliarizmus m
• włoski: (1.1) conciliarismo m

źródła: