koncyliacyjność

koncyliacyjność (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃nt͡sɨlʲjaˈt͡sɨjnɔɕt͡ɕ], AS: [kõncylʹi ̯acyi ̯ność], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j  ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) publ. skłonność do pokojowego rozwiązywania sporów

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	koncyliacyjność
dopełniacz	koncyliacyjności
celownik	koncyliacyjności
biernik	koncyliacyjność
narzędnik	koncyliacyjnością
miejscownik	koncyliacyjności
wołacz	koncyliacyjności

przykłady:

(1.1) Tutaj widać wyraźnie jego prawicowe i konserwatywne przekonania, jednocześnie jednak zdolność do kompromisu i koncyliacyjność, był zdolny do współpracy z osobami, z którymi wcześniej się nie zgadzał.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bezkonfliktowość, elastyczność, giętkość, kompromisowość, pojednawczość, ugodowość

antonimy:

(1.1) bezkompromisowość, nieprzejednanie, nieugiętość, nieustępliwość, niezłomność, pryncypialność, stanowczość, zatwardziałość

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koncyliacja ż, koncyliaryzm m, koncyliarysta m

przym. koncyliacyjny

przysł. koncyliacyjnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: