kil

kil (język polski)

kil (1.1)

wymowa:

​, IPA: [cil], AS: [ḱil], zjawiska fonetyczne: zmięk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) żegl. belka na dnie kadłuba statku, ciągnąca się od dziobu do rufy; zob. też stępka w Wikipedii

(1.2) zool. zaostrzona krawędź ciała niektórych zwierząt; zob. też kil (anatomia) w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) stępka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: stępka

źródła:

kil (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) mar. kil

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pochodne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kil (język szwedzki)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) klin

odmiana:

(1.1) en kil, kilen, kilar, kilarna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kil (volapük)

wymowa:

znaczenia:

liczebnik

(1.1) 3 (trzy)

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Volapük - Liczebniki

źródła: