kieł
kieł (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) zool. ząb między siekaczami a zębami trzonowymi; zob. też kieł w Wikipedii
- (1.2) gruby, wyrośnięty kiełek rośliny
- (1.3) techn. element urządzeń podpierający przedmiot i ustalający jego oś obrotu, występujący np. w tokarkach i szlifierkach
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kieł kły dopełniacz kła kłów celownik kłowi kłom biernik kieł kły narzędnik kłem kłami miejscownik kle kłach wołacz kle kły
- przykłady:
- (1.1) Potykałem się co chwila, upadałem, a zgłodniała czereda rozjuszonych bestii już, już dosięgała mnie swymi kłami[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) wyszczerzyć kły • ostre kły
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) ząb
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kiełkowanie n, kiełek mrz
- związki frazeologiczne:
- ostrzyć kły
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zwierzęta
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) canine tooth, tusk, cuspid, fang; (1.2) seedling
- baskijski: (1.1) letagin
- białoruski: (1.1) ікол m, бівень m
- esperanto: (1.1) kojnodento, kanino
- fiński: (1.1) kulmahammas
- hiszpański: (1.1) canino m, (u zwierząt) colmillo m
- japoński: (1.1) 犬歯
- niderlandzki: (1.1) hoektand m
- niemiecki: (1.1) Eckzahn m
- pali: (1.1) danta
- rosyjski: (1.1) клык m, бивень m
- szwedzki: (1.1) u człowieka hörntand w, u zwierząt huggtand w
- ukraiński: (1.1) ікло n
- węgierski: (1.1) szemfog
- wilamowski: (1.1) eḱḱcōn m
- źródła:
- ↑ D. Defoe: Przypadki Robinsona Kruzoe, tłum. Władysław Ludwik Anczyc