wymowa:
IPA[ˌdɔskɔ̃ˈnawɨ], AS[doskõnau̯y], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob.
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) skończony, perfekcyjny; taki, któremu nic nie brakuje, w którym już nic nie da się ulepszyć
(1.2) wspaniały, bardzo dobry, najlepszy z możliwych, pozbawiony wad
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) komunizm pragnął lepszego, bardziej humanitarnego społeczeństwa - lecz zrodził masowy ucisk. Był odbiciem optymistycznej wiary w potęgę rozumu władną zbudować społeczeństwo doskonałe[1].
(1.2) To doskonałe miejsce na budowę naszego domu.
(1.2) Ciasto ze śliwkami było doskonałe.
składnia:
kolokacje:
(1.1) cisza doskonała • istota doskonała • próżnia doskonała • społeczeństwo doskonałe
synonimy:
(1.1) idealny, perfekcyjny, zupełny
(1.2) bezkonkurencyjny, bez zarzutu, nienaganny, nieporównany, perfekcyjny, pierwszorzędny, przedni, przewyborny, wyborny, wyborowy, wyśmienity, tip-top, znakomity, z prawdziwego zdarzenia
antonimy:
(1.2) marny, znośny
hiperonimy:
(1.1) całkowity
(1.2) dobry
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. doskonałość ż, udoskonalenie n, doskonalenie n, udoskonalanie n
czas. doskonalić ndk., udoskonalić dk.
przysł. doskonale
wykrz. doskonale
związki frazeologiczne:
morderstwo doskonałezbrodnia doskonała
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Kultura, nr 5(500), Paryż, 1989 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.