znakomity (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌznakɔ̃ˈmʲitɨ], AS[znakõmʹity], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) powszechnie znany i szanowany ze względu na swoje zasługi, pochodzenie itp.[1]
(1.2) wyróżniający się, wybitny pod jakimś względem; niezwykły, nieprzeciętny[1]
(1.3) bardzo dobry, doskonały, świetny
(1.4) będący w przewadze, większości
odmiana:
(1.1-3)
(1.4)
przykłady:
(1.1) Gluksman był znakomitym wydawcą, kochającym książki, miesiącami zastanawiającym się nad szatą graficzną jakiegoś tomu, ale miał węża w kieszeni i z dużymi oporami podpisywał czeki na honoraria[2].
(1.3) Ten najnowszy film Machulskiego jest znakomity.
składnia:
kolokacje:
(1.1) znakomity gość • znakomity pisarz / uczony / lekarz • znakomity ród • znakomita rodzina
(1.2) znakomity film • znakomita książka • znakomite dzieło
(1.3) znakomity humor • znakomite jedzenie / winoodebrać znakomite wykształcenie / wychowanie
(1.4) znakomita większość
synonimy:
(1.1) znamienity, szanowny, eminentny
(1.2) niezwykły, wyjątkowy, niepowtarzalny, czołowy, wybitny
(1.3) bez zarzutu, doskonały, idealny, nienaganny, niezrównany, pierwszorzędny, przedni, świetny, wyborny, wyśmienity
(1.4) przeważający, znaczny, pokaźny
antonimy:
(1.2) przeciętny, tuzinkowy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. znakomitość ż
przysł. znakomicie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „znakomity” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Panopticum, Tadeusz Kwiatkowski, 1995 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.