donosiciel (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌdɔ̃nɔˈɕiʨ̑ɛl], AS[dõnośićel], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto donosi
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W organizacji było ponad dwudziestu donosicieli.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) delator; pot. kapuś, kabel, kret, gumowe ucho
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) informator
hiponimy:
(1.1) denuncjant, denuncjator, konfident, skarżypyta, szpieg
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. donos m, donosik m, donosicielstwo n, donoszenie n, donaszanie n, doniesienie n
forma żeńska donosicielka ż
czas. nosić, znosić, donosić ndk., donaszać ndk., donieść dk.
przym. donosicielski
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. donosić + -iciel[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 24.